Yorgunum bu aksam

Yagmur yagdi bol bol. Umrumda degil, belki hala yagiyor. Yorgunum bu gece. Usudugumden degil, yalnizliktan degil, yorgunluktan degil; onsuzluktan yorgunum. Hicbir sarkinin yardimi olmadi. Dilimi dondurmeye siir yok. Denedim oysa onu da. Bir anida belki kaybolurum diye baktim fotograflara. Ama fotograflar o degil, anilar o degil. Onu ozledim ben. Yazdim bile ona. Belki icimden cikarirsam hisleri akar gider diye. Olmadi, olmuyor. Eskisi gibi yazilinmiyor, pratigi kaybetmisim. Karnimdan baslayip bogazimla kalbimin arasini sIkIstIran, buna ragmen gozlerime cikmayi basaran huznu bir turlu atamiyorum, anlatamiyorum. Kendime de anlatamiyorum. Uyumam lazim oysa uyku icin huzur gerekir, ruya gerekir. Isiklar kapaniyor karsidaki koca binada. Herkes bir sekilde yasiyor bunu biliyorum, her seye ragmen yasiyor insanciklar. Annem bile yasamaya devam ediyor, 35 yil sonra. Hatta biliyorum ben de yasarim. Nereye donsem bir tarafim kesiliyor yine de, Atilla Ilhanin dedigi uzre.

Rahibeler gibi kapandim manastirima. Degiskenlerden, deyimlerden, atamalardan kendime duvarlar yarattim. Istedigim, tek istedigim buydu. Yine de donuyorum ve...